Babam, uykunu böleceğim ama seninle konuşmak istiyorum.
Uyan baba, uyan.
Bak, sana neler anlatacağım.
Baş ucuna geldiğimde, sana böyle haykırdığımda gözlerini açıyor musun?
Beni duyuyor musun, duyabiliyor musun?
Bilmiyorum.
Belki de bana bir şeyler fısıldıyorsun da ben duyamıyorum.
Bilmiyorum.
Belki mezarının başında boy vermiş çam ağacının rüzgâra bıraktığı dallarının hışırtılarına karışıyor sesimiz.
Ne ben senin sesini duyabiliyorum ne sen beni duyabiliyorsun.
Gücüm yetmiyor üzerini örten toprağı yenip ellerine ulaşmaya.
Ne gözlerini görebiliyorum ne sesini işitebiliyorum.
En kötüsü ne biliyor musun babam?
Sesini unutmaktan korkuyorum.
Unutmak, ne zalim bir kelime!
Sessizce geçip gidiyor yıllar, bak, neredeyse 20 koca yıl sensizliğin boşluğunda cebelleşmelerle geçip gitti.
Sen bana her daim güçlü olmayı, sorunların karşısında pes etmemeyi öğrettin.
Hayatta bir yerlere varmak istendiğinde bunun için mücadele etmenin ne kadar önemli ve değerli olduğunu gösterdin.
Hayatta yoluma çıkan sorunlardan dolayı asla umutsuzluğa kapılmamamı ve en önemlisi, hayat mücadelesinde ayaklarımın üstünde durmamın benim için ne kadar önemli olduğunu öğrettin.
Yoluma çıkan herkesi sevgi ve saygı ile karşılamamı, rotamı her daim kalbimin pusulasına göre yönlendirmemi öğrettin.
Kalbimin sesini dinlerken onu mantık tartısında dengelememi de öğrettin.
Bana inanarak, güvenerek ve beni hiçbir zaman ezik veya eksik etek olarak hor görmeden hayatın her alanında mücadele edebileceğimi öğrettin bana.
Kavgacı ruhumun gelişmesinin aslında senden aldığım duygularla oluştuğunu biliyor musun? İlk tuğla taşlarını sen koydun yerine, gerisi de kendiliğinden gelişti.
Ruh semaya erecek elbet bir gün.
Beden toprak olacak.
Geriye bir adım kalacak.
O da kime ne yaşattıysam,
Onunla anılacak.
TEK BİR VEDAYA BİLE VAKTİMİZ KALMADAN…
Bu dünyada maalesef ki bizimle değilsin. Peki, farkında mısın olandan, bitenden?
Her şey bıraktığın gibi mi?
Değil, değil mi?
Hiçbir şey senin bıraktığın gibi değil.
Bugün günlerden yine sensizliğin karanlığında özlemine yenildiğim bir gün.
Dönülmeyecek diyarlara vakitsizce gittin dönmemecesine, bizi burada sensiz bırakarak. Ansızın, tek bir vedaya bile vaktimiz kalmadan…
Ufacık bir anı kırıntısına sığınıyorum. O minnacık anının yüzüme yansıyan ışığında gücümü toplayarak umutsuzluğa meydan okuyorum her defasında.
Ben yine yanımda olmasan da senden aldığım manevi güçle “Bu adam, benim babam.” diyerek seni sevgi ile anıyorum ve seni çok özlüyorum.
Kalbimin en güzel köşesindesin ve hep orada kalacaksın sonsuza dek.
Bir gün başka diyarlarda tekrar buluşmak mümkün olabilir mi babam?
O zamana kadar iyiliklerle güzelliklerle anılmak dileğiyle.
(ALINTI)
