Nurcan Bekar Utancık


İÇİMDEN BİR ŞEYLER...

İÇİMDEN BİR ŞEYLER...


Bozkırın keskin ve soğuk bir kış ayıydı. Üzerinde bitki yetişemeyen çorak topraklar bembeyaz bir halı ile örtülmüş, ara ara da  kara nakışlarla bezenmişti. Bembeyaz hâlinin üzerindeki ayak izleri ise göz kamaştıran kilim desenlerini andırıyordu. Dış cephesi beyaz kireçle boyanmış kerpiçli eski evin dondurucu ve soğuk havası, kasvetli bir ruh hâletine bürünmüştü.
 
Karla örtülmüş evin damından boydan boya buzlar sarkmıştı. Yönü kuzeye bakan mavi boyalı demir bir  kapısı ve menteşeden oymalı, üç tane tahta çerçeveli ahşap penceresi vardı. Pencerelerden bir tanesi  evin sağ tarafındaydı ve o pencere tek kanatlı olarak açıktı.
 
Pencerenin önünde, hüzünlü bakışları olan uzun boylu ve çimen gözlü bir kadın duruyordu. Beline kadar uzanan simsiyah saçları, yay gibi kirpikleri, kiraz renginde dudakları, hafif genişçe alnı ve incecik beliyle peri masallarındaki prenseslere benziyordu. Pamuk gibi yumuşacık ve bembeyaz teniyle hurileri kıskandıracak bir edası vardı. Donuk ve yorgun bakışlarıyla küçük yüreğimin tam karşısındaydı.
 
ANNEM; GEÇMİŞİM, HAYALLERİM
 
O kadın, eteklerinde doya doya oynayıp çocukluğumu yaşayamadığım annemdi. Doktorlar ve el âlem denen insanlar onun için şizofreni hastası diyorlardı. Belki de ne kendisinin ne de benim "kim" olduğumuzun şuurunda değildi. Fakat o kadının varlığı, içinde geçmişim ve hayallerim olduğu için benim nezdimde çok değerliydi.
 
Bundan dolayı, günlerce hatta aylarca belki de yıllarca onu ilk defa gördüğüm anda soracağım soruları kafamda tasarlamıştım. Mesela "Anne sensiz ne çok acı çektim, biliyor musun?" diyecektim usulca ya da onsuz yaşadığım  ne kadar anım varsa hepsini tek tek anlatacaktım. Oynadığım körebe oyununu, saklambacı, bez bebeğimi veya okuldaki arkadaşlarımı daha nicelerini...
 
ÇOCUKLUĞUMUN SON ANI
 
Tam da bu düşüncelerin uğultusu zihnimden geçerken bana attığı ifadesiz ve herhangi bir duyguyu barındırmayan bakışları, irkilmeme sebep oldu. O anın içinde, çocukluğum bütün sefilliği  ile evrene uçuşmuştu. Belki de bütün ömrüm, o anın içindeki zaman ve mekân sonsuza dek öylece donup kaldı.
 
Bir daha çocuk olamayacak, bir daha anneliği hiçbir kadında tadamayacaktım. Edebî yetimliğim o gün başlamıştı. Şimdilerde, nerede bir yetim görsem yeniden aynı anın içinde bulurum kendimi. Sonra da  içten ve kısık bir sesle "Allah'ım sen kimsesiz yetimlerin kimsesisin." diye dua ederim.

 

Adıyaman

31.10.2024

  • İMSAK 05:23
  • GÜNEŞ 06:44
  • ÖĞLE 12:16
  • İKİNDİ 15:10
  • AKŞAM 17:37
  • YATSI 18:53

Hamburg-Billstedt’te İşlenen Cinayete İlişkin Şüpheliler İngiltere’de Yakalandı

'Kahraman Kadınlar – Kibele'nin Kızları' Filmi Frankfurt’ta İzleyiciyle Buluşuyor

Pforzheim Türk Veliler Derneği’nden "Türkiye’nin 100. Yılı Kutlu Olsun, Çocukların Yüzü Gülsün" Projesi

FC St. Pauli, DFB Kupası’ndan Leipzig’e 4-2 Yenilerek Elendi

Veolia Towers Hamburg: 89 - Türk Telekom: 77

Bergedorf'ta Modernize Edilen Polis Merkezi Yeniden Hizmete Girdi