Eskiler bıktım demez, ‘gönlümün tahammül mülkünü yıktın’ derlermiş… Günümüzde biz bu duruma tükenmişlik sendromu diyoruz. Tükenmişlik sendromu, çok çalışmakla ilgili değildir. Kişinin hayatta kalabilmek için benlik saygısını yitirdiği, kendini var edemediği, sevmediği bir işte, çaresizliğinden faydalanan kişilikte insanlar için çalışmak zorunda kalmasıyla ilgilidir diyor psikologlar. Özellikle biz kadınların daha çok içine düştüğümüz bir hal’dir. Çünkü kadın hep toplar. Durmadan evi toplar, çocuklarını toplar, ailesini toplar, sonra herkesin arkasını toplar, geçmişini toplar, geleceğini toplar, kadın hep güçlü olmak zorundadır… Ve günün sonunda kırılan kalbini yine kendisi toplar…
Hepimiz bilinmek, sevilmek ve görülmek isteriz. Bazı zamanlar; varlığımıza ve geçmiş yaralarımıza karşı derin bir duygusal ilgi, bir hassasiyet bekleriz yakınlarımızdan. Beş bin yıl önce Sümer tabletlerinde yazılmış şu cümlenin güzelliğine bakar mısınız? “Solumda yer açtım sana, dinlenmen için.” Her zaman birbirimizi duymayı ya da anlamayı başaramayabiliriz. Fakat, deniyor olmanın, çabalamanın ve anlamaya niyetli olmanın destekleyici, tamir edici, dönüştürücü rolü vardır. Ama nedendir bilmiyorum, insana en kolay gelen şey yaşamadığı şey hakkında konuşmak sanırım. Şartlarını bilmeden, karşısındakinin ne durumda olduğunu hesaba katmadan fikir yürütmek; eylemsiz ve hiçbir sorumluluk almadan uzaktan yorum yapmak en kolay yol sanki.
Dünyayı ve çevremizdeki her şeyi olduğu gibi değil de, olduğumuz gibi algılarız. Yani gördüğümüz her şey bir bakış açısıdır, kendi çerçevemizden gördüğümüz; hakikat değildir. Yaptığımız işleri çok büyütüyoruz; gücümüzü, söylediklerimizi, güzelliğimizi. Oysa hepimiz sınırlı bir ömre, kuvvete sahibiz. Bu acizlik içinde, sadece doğallığa, berraklığa, saygıya, sadeliğe, güvenmeye ihtiyacımız var. İyi niyete, sarıp sarmalayan sevgilere, şefkate, içten gülüşlere ihtiyacımız var. Varlığımıza anlam katacak şey, sadece kendimize değil, ötekinin de kalbine, acısına, yasına inanmak ve ortak olmaktır. Günümüzde herkes bir şeydir; fakat en çok ihtiyaç duyduğumuz şey insan olmaktır. İnsani ilişkileri inanç ve etnik kodlar üzerinden belirlemekte ilkel bir hastalıktır. Sizin için inanç olan veya başkaca değerler, bir başkası için saçma, anlamsız olabilir. İnancımız veya inançsızlığımız bizim olsun, birbirimize insanlığımızı gösterelim.
Çok gülüyor olmamız, hayatımızın kolay olduğu anlamına gelmez. Sadece olumsuzluklar üzerinde durmamayı, başımızı dik tutmayı ve her şeye rağmen hayatımıza devam etmeyi seçeriz gülümseyerek. İnsan saramadığı yarayı saklarmış. Bazen bir gülüşün içinde, bazen de derin bir sessizliğin içinde. İnsanız ve mevsimler gibi, değişik hallerimiz var bizim de.
Sisyphos; Yunan Mitolojisinde, yeraltı dünyasında sonsuza kadar büyük bir kayayı bir tepenin en yüksek noktasına dek yuvarlamaya mahkûm edilmiş bir kraldır ve hedefe her yaklaşmada taş yine aşağıya düşer, döngü sonsuza dek tekrarlanır. Filozoflar, ressamlar ve şairler; Sisyphos mitine dair pek çok şey görürler. İnsan yaşamının çelişkilerini, çabanın beyhudeliğini, kaderin zalimliğini, yerçekiminin yenilmez gücünü gördüler. Öte yandan; insanın cesaretini, kahramanlığını, direncini, dayanıklılığını ve kendilerine olan inancını da gördüler.
Yaralarımızla birlikte yaşamaya devam etme gücü veren şey neyse, onun sizi asla yüzüstü bırakmamasını diliyorum…
