Bazen görürüm onu, gözyaşı damlasını saklamaya çalıştığı gülümseyen yüzüyle. Ağlayan kadın imajı sevilir mi? Ben sevdim.
Ağlamak ne kadar yakışırmış kadına. Gözyaşı o kadar güzel durmuş ki yanağında. Ağlamaktan yorulmuş gibi. Ya da öpmeler yanağında...
Yanağının altında dudaklarına doğru akarken utanmış da donmuş orda öylece adeta.
Gözlüğünün altında görünen gözyaşı damlası bir kadına öyle yakışmış. Kimse ağlamasın der insan ya... Sen ağla ben sana bakayım der gibi bir gözyaşı damlası.
Yanağında bir resim çizimi misali öylece garip. Gözyaşı canlıya mahsus bir duygu resmidir. Hüzün simgeler. Acı simgeler ama sen ağla ben sana bakayım der gibi bir gözyaşı damlası. Islak olsa silersin, silmek istersin yanağına dokunurken acıyı hissedince duyuların depreminde sesin titrer konuşamazsın ya... Öyle bir şey gözyaşı damlası. Yağmur damlalarının insan yüzünü okşarken yarattığı o serin duygularda kaybolup gidersin ya bazen hayallere düşerken.
Ağlarsın bazen unuttuklarını hatırlayınca... Ya da eziyet çeken bir canlıya. Aç kalan bir bebenin ağlaması annesine bakarken döktüğü gözyaşı gibi bir damla akar yüreğine.
Yalnız kalan bir kadının duygularında kaybolup yanağında hissetmediği bir gözyaşı damlası. Hayallerde kaybolma misali...
Ya da bir delikanlının çaresizliği... Hayallere bile vakit bulamadan... Savaşlar, silahlar, korkunç patlamalar... Onlar bambaşka bir dünya yaratığı üretimi. Orda yok gözyaşı damlası metalden başka. Kadın da yok orda, çocuk da, gözyaşı damlası da. Sevmek, aşık olmak, korumak, kollamak yok o mekanda... Gözyaşı metalden... Kadın varsa vardır gözyaşı damlası yüreğini inciten, okşayan.
Her kadının yanağında vardır bir gözyaşı damlası. Hissedince görür insan. Sen güldüğüme bakma dercesine bazen. Gözüne baktığında derinlerde kıpırdamaya başlayan bir gözyaşı damlası. Sen ağla ben sana bakayım kadın.... Ağladıkça insan kalınırmış oysa... Sen ağla ben sana bakayım. Yanağında kalmayı ne çok isterdim. Bir damla gözyaşı misali... Dudağına yakın mesela...
Sen ağla ben sende kalayım.