Ben etrafımda güzel insanlar istiyorum; sıcacık yüreğiyle sevgi dolu ve saygıyı asla elden bırakmayan insanlar...
Maalesef ki bu istek, günümüz şartlarından dolayı neredeyse naif bir dilek haline geldi. Eskiden, yıllar öncesindeki çocukluğumun insanlarıyla bugünün insanlarını karşılaştırırken bulamamanın hazin burukluğunu yaşıyorum.
Ben etrafımda güzel insanlar görmek istiyorum. Neye sahip olursa olsun, hangi mevkide oturuyorsa otursun, hiç kimseye tepeden bakmayan, aynı şekilde mütevası duruşundan taviz vermeyen... Var mı aranızda böyleleri, kaldıysa neredeler?
Nerede benim mahallemin o şirin bakkal amcası? Nerede benim mahallemin tonton manavı? Nerede sütçü teyzesi? Onlar, birinin ihtiyacını fark edince bir yolunu bulup yardımcı olurlardı. Olamazlarsa mahalleliyi haberdar edip "Bir yolunu bulalım," derlerdi. Bunu yaparken de kimseyi rencide etmeden, kalp kırmadan ve en önemlisi, yapılan iyiliği gösteriş malzemesi olarak kullanmadan yaparlardı.
Şimdilerde öyle mi? Bir gösteriş hırsı almış başını gidiyor, artık nereye gidiyorsa... Ah bu gösteriş ihtiyacı, nasıl da normal bir şeymiş gibi hayatlara yön veriyor. Ne yaparsan yap, ama mutlaka Facebook’ta ya da Instagram’da bir paylaşımla yap ki herkes haberdar olsun mantığıyla. Reklamın iyisi kötüsü olmaz mantığından yola çıkarak...
Herkes kendinin reklam ajansı olmuş; en iyi şekilde kendini tanıtıyorlar sayfa sayfa sanal alemde. Eh tabii ki zamana uymak gerekir, değil mi? Sonuçta internet çağındayız ve herkes görmeli, bilmeli ve tabii ki beğeni bırakmalı. Bununla da kalmıyor; kişi ne kadar berbat bir halde olursa olsun, yapılan paylaşımlar şaşaalı olmalı. Sanal dünyanın filtreli güzelliğine alkış tutmalı insanlar, değil mi? Onlar paylaşımlara beğeni atarken, ruhumuza batan cam kırıklarının farkına varamadan devam ediyoruz hayatımıza. Selfie çekerken içimiz kan ağlıyor olsa da...
Bir de şu dobralık adına boş konuşan ama hoş konuştuğunu sanan, kelimelerini seçerken karşısındakini bile isteye incitenler doldu etrafımızda. Ben onlara "dobrayım" diyen patavatsızlar ordusu diyorum.
Peki şu gerektiğinde yaptığı iyiliği yüzünüze vuranlara ne demeli? Tıpkı arkanızdan konuşup işine geldiğinde dost olanlar gibi...
Ah ah... Eskiden çok güzel insanlar vardı; mahallenin iyilik meleği ablalarımız, abilerimiz gibi... Küçüklerine örnek olmanın sorumluluğunun farkında olup ona göre adımlarını atan ve her daim küçüklerini koruyup kollayan... Yaptıkları iyilikler aradan yıllar geçse de unutulmayan, bilgisi ve görgüsüyle küçüklerine örnek olan ve bu sorumluluğu hiçbir şekilde unutmayan güzel insanlar... Saygı ve sevgi çerçevesinde yaşananlar anılarda kalsa da, yıllar sonra tekrar karşılaşıldığında kaldığı yerden devam eden, sıcacık çay tadında sohbetlerin ablaları ve abileri...
Ne yazık ki sağduyulu güzel insanlar artık karaborsa olmuş. Ara, bulabilirsen...
Ve maalesef ki kötü insanlar çoğunlukta; bu güzelim insanları aptal yerine koyan, kendilerini kurnaz sanan... Naif insanları çantada keklik misali kullanarak emellerine alet eden... Saymakla bitmez bunlar ve yaptıkları. Velhasıl işin en hazin yanı, bunların kendini iyi insan sanması hatta çevrelerindeki insanlar tarafından öyle görülmesi.
Aklımda kalan son cümleyi de eklemek istiyorum, zamanınızı çalmadan: "Nerede bir bozukluk varsa bilin ki hepsi İNSAN yüzünden."
Bu hep böyleydi ve böyle de devam ediyor. Ne diyelim, gerçekten iyi insanlara çıksın yolumuz. Amin.
Orjinal Köşe Yazısına Git